Glasheldere stem en vocale capriolen… (Renz van Peer)
Jodi Gilbert is an extraordinary improvising vocalist, unafraid of pushing her voice through all sorts of twists and turns. (Bruce Gallanter, Downtown Music)
Her voice is expressive, and haunting, while creating a mood all of its own…(Tom Sekowski)
She is in particular hard to pin down stylistically, alternating between straight spoken narrative and then also actually sings-pretty rare for an improvising vocalist these days. (Dan Warburton, Paris Transatlantic Magazine)
All Ellington
Meer vocale bijdragen kwamen van zangeres Jodi Gilbert, die evenzeer verraste met een prachtige vertolking van Sophisticated Lady (men hoort niet vaak hoe mooi de tekst van dat stuk eigenlijk is) als met rijkelijk bizarre, raspende, schreeuwerige klanken. (David Cohen, Jazzenzo)
On three pieces singer Jodi Gilbert joins the nonet. She is typically heard in abstract and sometimes broadly expressive settings – try Spoon 3’s Seductive Sabotage (Evil Rabbit) – and mixes it up with the horns, in particular on Boeren’s broadly growly Strange Feeling. (But then here come those saxophones again.) She sings Sophisticated Lady and Solitude disarmingly straight, with sweetness (early on at least), the way Duke preferred ballads sung. She lays out the word sol-i-tude with even note values on the first two syllables, just as Ellington wrote it, where other singers tend to shorten that short i, swinging the word like a triplet. That small choice speaks to how closely they all mind the original texts, before heading for the hills. (Kevin Whitehead, Point of Departure March 2019)
The Voice Is The Matter
Vocaliste Gilbert is niet voor een gat te vangen: van grillige stemimprovisaties tot liederen van Poulenc, van Slavische liederen tot onvervalste jazz! Haar wendbare stem vertolkt moeiteloos verschillende genres: associatieve klankpoëzie, zwoele jazz, een nummer van Fleetwood Mac naast een liedje van Misha Mengelberg. Jodi Gilbert lijkt zich in alle nummers evenzeer op haar gemak te voelen. (Leeuwarden reviewer)
Gilbert is a disciplined singer who can sing old Irish songs like My Lagan Love, and Come All Ye Fair and Tender Ladies with the best of them. But she can throw her voice into the cracks and fissures of an improvising musical trio and add immeasurably to its depth and dimension. (Thom Jurek)
Spoon 3 – Seductive Sabotage
The presence of Gilbert, an artist with a wide vocal spectrum, pushes the sonority of the trio, which maintains a base of impro-jazz, towards territories that touch a form of song… skillful comedy dowries of Gilbert (Alberto Rastelli)
The fact that Van Veenendaal and Kneer complement and understand one other well, is already known. Gilbert adds an extra dimension with her voice. These musicians can seduce, follow or complement one another beautifully, challenge one another and sabotage. In fact, to look for traditional song structures or classical harmonies is, in vain. Seductive Sabotage is made up out of a variety of elements. The opening number No, No Know No Rest, is a good example. It starts with an open and clear improvisation of the piano and bass that eventually dissolves. Gilbert doubles the piano theme, and then goes further into a duel with Kneer, and uses here strange vocal effects (vibrato and tremolo). Gradually Van Veenendaal brings in a tight accompaniment over which Gilbert sings her text clearly. Kneer then takes over with a dramatically bowed bass improvisation, in which Gilbert sets in the last snippet of text I cannot relax and with an impressive vocal technique goes into the next part, the box. Effortlessly Van Veenendaal goes from melodious and atmospheric to atonal and richly dissonant passages and Kneer plucks or bows introverted passages or lets his bass strings clash and grate. In one passage Van Veendendaal makes use of samples to beautifully echo Gilbert’s spoken text. (Mischa Bekkers)
Jodi Gilbert feels at home in a variety of artistic disciplines. Besides being a successful singer, she is also an actress and dancer. This multi-facetness is also found in her vocal work in Seductive Sabotage. Not only does Gilbert possess a beautiful singing voice, she also excels as a vocal-artist par excellence (Joachim Ceulemans)
There are singers who can sing beautiful songs, and there are singers who can do exciting improvisations. There are few that can do both. From the select few, there is one in Amsterdam who is for years under-appreciated: the American Jodi Gilbert. In the new trio, Spoon 3, she finds at her side, the evil rabbit creators, Albert van Veenendaal (piano) and Meinrad Kneer (bass). With them she has found the perfect collaborators that feel just at home with strong structures as unplanned musical adventures. (Herman Te Loo)
RARA AVIS- HOW DO I LISTEN
Rara Avis is een opmerkelijk trio, dat bestaat uit zangeres Jodi Gilbert, violiste Tineke de Jong en pianist Albert van Veenendaal, die we al langer kennen omdat hij graag op geprepareerde piano’s speelt, soms samen met percussionist Alan “Gunga” Purves (luister maar eens naar het hilarische Two Al’s) – als van Veenendaal meedoet spits ik mijn oren, want dan gebeurt er meestal iets bijzonders.
How Do I Listen is een bijzonder album, niet alleen omdat de basis van dit volledig geïmproviseerde album uit teksten bestaat, maar ook omdat dit soort geïmproviseerde muziek maar zelden ook humoristisch is, en hier mag wel degelijk gelachen worden – van dit soort instant composing kan ik alleen maar heel blij worden.
Tineke de Jong is klassiek geschoold, maar is duidelijk niet bang voor het muzikale avontuur, en dat geldt zeker ook voor de ongebreidelde fantasierijke piano-uitstapjes van Van Veenendaal. Tel daar de krankzinnig acrobatische en vrije zang van Gilbert bij op en je begrijpt dat dit trio, dat tot nu toe vanuit een mix van gecomponeerde muziek en improvisatie speelde zich zeker genoeg voelde om volledig vanuit improvisatie te gaan werken. Spannender, maar het levert geweldige stukken op.
De poëtische teksten van onder meer de veertiende–eeuwse Soefi-dichter Hafez, F. Scott Fitzgerald, Yosa Buson (achttiende eeuw) worden aangevuld met krantenkoppen en teksten van Jodi Gilbert, en op een merkwaardige manier komen die allemaal nog beter tot hun recht binnen dat geïmproviseerde kamermuziek-trio. Verbluffend, maar heerlijk. Feel-good avant-garde! ( Holly Moors- MOORS MAGAZINE 2021)
RARA AVIS
How Do I Listen
Minimal Damage Recordings
‘Rara avis’ is Latijn voor ‘vreemde vogel’, in de zin
van ‘iets buitenissigs’. Een trio met zang(improvisaties), viool en piano is dat binnen de wereld van de
geïmproviseerde muziek zeker. Als je daarnaast
bedenkt dat de violist van dienst, Tineke de Jong,
klassiek geschoold is en de gebruikte teksten onder
meer van de 14de-eeuwse Perzische dichter Hafez
en de 18de-eeuwse Japanse dichter Yosa Buson zijn,
dan is de groepsnaam meer dan goed gekozen.
Zoals in veel groepen waarin Albert van Veenendaal
opduikt, is de muziek beeldend en verhalend.
Zangeres Jodi Gilbert (van wie we lang niets op de
plaat hadden gehoord) neemt je aan de hand van
genoemde teksten en haar eigen improvisaties mee
in een geheel eigen wereld die mede door De Jong
en Van Veenendaal treffend wordt verbeeld. Het
trio biedt fraaie contrasten tussen het sterk
ritmische pianospel, de klassiek aandoende vioollijnen en de vocalen die nu eens zingen, dan weer
zing-zeggen, of kirren zoals alleen Jodi Gilbert dat
kan. Wie een indruk wil krijgen welke kanten de
improvisaties van het drietal op kunnen gaan, kan
de twee verschillende versies van het titelstuk ‘How
do I listen’ met elkaar vergelijken. In de openingstrack neigt de muziek naar 20ste-eeuws klassiek
(pakweg, Schönberg), maar de latere variatie doet
haast Oosters aan, met de gamelanklank van de
‘prepared piano’. De twee zijn zó anders van aard
dat je alleen door de tekst in de gaten hebt dat die
het uitgangspunt voor beide tracks is geweest; het
is de kracht van geïmproviseerde muziek. Albert
van Veenendaal brengt de cd uit op zijn nieuwe
label, Minimal Damage Recordings.
Herman te Loo (2023)